پروژه در رابطه با سیستم های RFID

مقدمه:

کار بر روی سیستم های RFID به صورت جدی از سال ۱۹۷۰ آغاز شد. در ۱۹۷۲،

Kriofsky و Kaplan مطلبی راجع به ساختار فرستنده-گیرنده کوپل القایی انتشار دادند.

این سیستم از سیم پیچ های مجزایی برای دریافت توان و فرستادن سیگنال بازگشتی استفاده می کرد.

در ۱۹۷۹، Beigel یک راه حل جدید برای سخت افزار شناسایی ارایه داد

که در آن دستگاه شامل دو آنتن بود، بسیاری این سخت افزار جدید

را نقطه عطفی برای RFID تلقی می کنند، زیرا تاکید زیادی بر دستگاه های کوچکتر داشت.

در سال ۱۹۷۰ گروهی از دانشمندان در  LLL[1]  متوجه شدند که یک گیرنده تنظیم شده

که به وسیله یک سیگنال رادیویی تحریک شده باشد می تواند یک سیگنال کد شده رادیویی ارسال کند.

همچنین سیستمی می تواند به یک کامپیوتر ساده متصل شده و برای کنترل دسترسی به عنوان یک امکان امنیتی مورد استفاده قرار گیرد.

این دانشمندان این سیستم را برای کنترل دسترسی به مواد حساس در مکان نگهداری سلاح های هسته ای گسترش دادند.
امروزه ما سیستم Livermore را نمونه ای از سیستم امنیتی توام با عدم امنیت می دانیم،

زیرا آنچه که باعث امنیت سیستم می شود این است که هیچ کس دیگری توانایی دریافت سیگنال رادیویی محرک و ارسال پاسخ کد شده را نداشته باشد.

البته در آن زمان این سیستم یکی از امن ترین سیستم های کنترل دسترسی موجود بود.

چند سال بعد، دانشمندان، LLL را ترک کرده و هر کدام شرکت خود را برای تجاری کردن این تکنولوژی تاسیس کردند.