تحلیل رابطه حقوق شهروندی با شاخص های توسعه

مقدمه

هنگامی که نمایندگان ۱۳۲ کشور جهان در ژوئن ۱۹۷۶ در وانکوور،

کنفرانس سازمان ملل، در موضوع سکونتگاه های انسان اجتماع کردند تا برای موجبات آسایش و ایمنی زیستگاه بشر چاره اندیشی کنند، کانون مذاکره آنان شهر، ناحیه مشکل آفرین بین المللی بود (هاگت،۲۵۹:۱۳۷۹).

در ایران در سال ۱۳۶۰ برای اولین بار جمعیت شهری بر روستایی فزونی یافت (مهدوی،۱۱۲:۱۳۸۱).

حال چیزی که موجب میشود ماده معین یا خاصه طبیعی یک مکان، به عنوان منبع تلقی شود و مورد استفاده قرار گیرد ویژگی یا منبع عظیم شایستگی های خود مردم است تا طبیعت ذاتی منابع بالقوه (زلینسکی،۱۴۸:۱۳۷۰).

عناصر و روابط بین عناصر شهری اساس حرکت شهری است.

سلسله مراتب خدماتی و اجرای فعالیت های اصلی در شهر نیازمند یک رابطه صحیح بین شهروندان و محیط شهری است.

اطلاعات شهروندان و آگاهی آنها از خصوصیات اصلی عمومی و تخصصی شهر، نقش موثری در ایفای نقش آنها در شهر دارد (دل انگیزان،۹۰:۱۳۸۱). در واقع دخالت اولیه شهروندان در فرایند برنامه ریزی نه تنها به تعیین اولویت ها کمک می کند بلکه باعث ایجاد حمایت در سطح جامعه شده و حالت قانونی طرح ها را افزایش می دهد (سیف الدینی،۱۸۲:۱۳۸۶).

نقش شهروندی که از یک طرف استفاده کننده از محیط شهر و از طرف دیگر در خواست کننده است

ضمن مشروعیت بخشی و قدرت دهندگی به دولت و سازمانها،

میتواند زمینه مساعد جهت توسعه پایدار شهری را فراهم کند (دل انگیزان،۹۰:۱۳۸۱).