پروژه توانمند سازی

دروه کنونی حیات بشری با تحولات و دگرگونی  های شگفتی همراه است،

سازمانهای به عنوان زیر مجموعه ای از حیات انسانی ،بایدبرای بقا و بالندگی،

خود را در رویایی با این تحولات عظیم آماده نمایند، در غیر این صورت از گردونه ی

دنیای رقابتی خارج می شوند.منظور از این آمادگی فناوری و تجهیزاتی نیست بلکه

آنها باید کارکنان یعنی سرمایه های اصلی و ارزشمند سازمان را آماده سازند.

براساس شواهد،کارکنان در سازمان فاقد قدرت و اختیارات بوده و خواستار بوده و خواستار آزادی عمل بیشتر هستند.

از سوی دیگر سازمانها دارای سلسله عمودی ،منترل زیاد، قدرت دررده های بالاس سازمان ،قوانین و مقررات خشک ، ارتباطات از بالا به پایین و نبود نظام انگیزشی مناسب (به ویژه در سازمانهای دولتی) هستند.

امروزه موسسات دولتی به داشتن قوانین و مقررات سخت،دیوان سالاری سنگین،کارآیی و اثر بخشی پایین و کارمندانی با احساس مسئولیت کم شناخته شده اند (شلنون[۱] ۲۰۰۲).

یکی از مشهور ترین صاحبنظران مدیریت، پیتودراکر[۲](۱۹۹۸) معتقد است که در محیط های ثابت ، ایستا و قابل پیش بینی،

سازمان ها به صورت یکنواخت،کنترل شده و ماشینی عمل می کنند. در این گونه سازمان ها ،مدیران کنترل بیشتری بر کارکنان اعمال کرده و

دستورهای لازم را برای هدایت آنان صادر می نمایند و تعیین کننده نحوه ی انجام وظایف می باشند. در چنین شرایطی از کارکنان انتظار می رود که از قوانین و مقررات پیروی کنندو رفتارهای استاندارد شده ای داشته باشند. هر  فرد وظیفه ای معین دارد که در مقابل آن مسئول است.

در چنین محیط هایی قوانین دیوانسالارانه حکم فرما است. ارتباط اغلب یک طرفه و از بالا به پایین می باشد.