شیشه گری

مقدمه

شیشه گری هنر شکل دادن به شیشه است .هنرمند در این هنر، ابتدا ماده شیشه را حرارت می‌دهد

تا نرم و نیمه مایع شود.سپس بوسیله دستها یا ابزار مخصوص یا دمیدن اشکال زیبایی را با آن پدید می‌آورد.

شیشه گری دستی حرفه‌ای در ایران حداقل به ۳۰۰۰ سال قبل باز می‌گردد.

در طی دوران‌ها و در مناطق گوناگون ایران، این هنر  صنعت تکامل مخصوص خود را پیدا کرده.

از زمان هخامنشیان آثار شیشه‌اى زیادى در دست نیست. اما در این دوره و دوران ساسانی،

هنرمندان آثار شیشه‌اى نفیس خلق کرده‌اند که نمونه‌هایى از آنها در موزه آبگینه تهران مى‌باشد.

شیشه ساسانى در چین ارج بسیار داشت و به ویژه شیشه لاجورى را گرانبها مى‌شمردند.

پس از اسلام، شیشه‌سازى رونق یافت، ظروف شیشه‌اى دورهء اسلامى تحت، تأثیر طرح‌هاى قبل از اسلام است.

ایرانیان با تکیه بر تجارب کیمیاگرانى مانند ذکریاى رازی، و جابر ابن حیّان،

در کانى‌شناسى و پزشکى و شیمى صنعتى و دیگر علوم زمان خود صاحب تجارب زیادى گشتند

و حتى توانستند شیشه‌هاى رنگى و مرغوب بسازند. این شیشه‌ها حتى بعنوان جواهر بکار مى‌رفته است.

در دورهء مغول ظروف شیشه‌اى به نازکى کاغذ کار مى‌شد.

در دورهء تیمورى در سمرقند و شیراز کار مى‌شد. پس از آن این هنر رو به انحطاط رفت

و بعد در دورهء صفوى دوباره احیا شد و بعد مجدداً رو به انحطاط گذارد در این تحقیق به بررسی کامل شیشه گری می پردازیم.

تاریخ شیشه : 

شیشه در طبیعت بسیارکمیاب است اما در جاهایی که صخره های مذاب به سرعت سرد شده اند

(مثلاً در مجاورت آتش فشانیها) شیشه البته یافت می شود،

هر چند این شیشه ها به قدری ناخالصی دارند که شفاف نیستند.

آدمهای نخستین چنانچه بر حسب حسن اتفاق درمجاورت این ذخایر شیشه طبیعی زندگی میکردند،

برای شیشه بسیار ارج قائل بودند. زیرا می توانستند آنرا بشکنند وتکه های دراز  و نوک تیز آن را جدا کنند،

خدنگ و تیغه چاقو و انواع ابزارها و زیورآلات از آنها بسازند در تمام نقاط دینا،

از یونان گرفته تا پاتاگونیا ، ابزارهایی از جنس مواد شیشه ای سخت، پیدا  شده است.