تحقیق در رابطه با مفاهیم ترس

در جامعه ما کلمات کمتر در معنای دقیق آنها استعمال می‌شوند و حتی ممکن است

در معنای مخالف خود بکار روند! یکی از این موارد، «شجاعت» است که استعمال

آن به گونه‌ای مغلوط شده که می‌توان گفت به معنای «بلاهت» بکار برده می‌شود.

در اخلاق ارسطویی که پایه استدلالات اخلاق پیشینیان است، افراط و تفریط

مذموم و میانه‌روی مطلوب و پسندیده است. طبعاً برای هر خصلت

نیز دو وجه افراط و تفریط و یک وجه میانه تعریف می‌شود.

در این چارچوب ترس و تهور یا بی‌باکی دو قطب افراط و تفریط و شجاعت

وجه میانه و مطلوب این خصلت است. اما ظاهراً در جامعه ما تهور

و بی‌باکی که به همان اندازه ترس خصلتی منفی است،

جانشین مفهوم شجاعت شده است.

ترس و شجاعت و تهور، یک بعد روان‌شناسانه و فردی دارند و یک بعد اجتماعی،

در بعد روان‌شناسی این تعبیر تاحدی قابل فهم و درک است. مثلاً یک نفر از تاریکی می‌ترسد

و یا با صدای انفجار یا ترقه‌ای ممکن است رنگ از رخسارش بپرد، در حالی که افراد دیگری هم هستند

که در برابر این امور واکنشی آرام از خود نشان می‌دهند. آنچه که بیشتر

در ذهن ما از ترس و شجاعت و تهور است ناظر به بعد روان‌شناسی و شخصیتی است،

اما مسأله اصلی ما در حال حاضر وصف این صفت در رفتار سیاسی و اجتماعی است

که باید تعریف و مصادیق روشنی از ترس و شجاعت در آن داشت.

گرچه این دو بعد چندان هم با یکدیگر بی‌ارتباط نیستند. اما مبانی درک و نقد آنها کاملاً متفاوت است.