تعارض در سازمان

تعارض فرآیندی است که طی آن با توجه به عدم توافق در مسائل اساسی ، فردی به گونه‏ای عمدی سعی می‏کند در برابر کوشش‏های فرد دیگری مانع ایجاد کند تا باعث ناکامی وی در رسیدن به اهدافش شود.

تعارض بر دو نوع است. پایه‏ای و عاطفی که تعارض پایه‏ای غالباً به شکل عدم

توافق اساسی بر سر اهداف کار و وسائل لازم برای انجام آنها رخ می‏دهد و

تعارض عاطفی مربوط به مشکلات میان اشخاص است و از احساسات درونی آنها سرچشمه می‏گیرد.

تعارض دارای دو جنبه سازنده و مخرب می‏باشد که تعارض سازنده نتایج مثبت برای سازمان درپی دارد و تعارض مخرب به ضرر سازمان کار می‏کند.

عوامل تعارض‏آمیز به دو دسته عوامل فردی و عوامل سازمانی تقسیم می‏شود

که عوامل فردی شامل اخلاق شخصی ، شخصیت ، ارزش‏ها و عقاید و محدودیت ادراک و تفاوت در شناخت می‏باشد. عوامل سازمانی تعارض‏زا عبارتند از :

▪ ساختار سازمانی ،

▪ ‌فرهنگ سازمانی ،

▪ اندازه و بزرگی سازمان ،

▪ تکنولوژی و ضوابط و مقررات.

تعارض عمودی ، تعارض افقی ، تعارض صف و ستاد و تعارض نقش از جمله وضعیت‏های تعارض‏آمیز در سازمان می‏باشند.

برای حل و فصل تعارض در سازمان از مدیریت مستقیم تعارض و مدیریت غیرمستقیم تعارض استفاده می‏شود. مدیریت غیرمستقیم تعارض شامل روش‏های توسل به اهداف مشترک و ارجاع سلسله مراتبی می‏باشد و مدیریت مستقیم تعارض با شیوه‏های همکاری و ابراز مخالفت ممکن می‏شود.

برای متعادل سازی تعارض در سازمان از مشارکت دادن کارکنان ، ایجاد سازش ،‌تدوین دستورالعمل‏ها ،‌توزیع عادلانه امکانات و آموزش کارکنان می‏توان استفاده کرد.