مساله سالمندی جمعیت جهان که به دلایل مهمی از جمله کاهش مرگ و میر ناشی

از پیشرفت علوم پزشکی, بهداشت , آموزش و پرورش و در نتیجه افزایش نرخ  امید

به زندگی و طول عمر در سطح جهانی مطرح شده , پدیده نسبتا” نوینی است .

از  آنجا که این پدیده در کلیه جنبه های زندگی جوامع بشری , از جمله در طیف

گسترده ای از ساختارهای سنتی, ارزشها و هنجارها و ایجاد سازمان های اجتماعی

تحولات قابل ملاحظه ای به وجود می آورد, لذا مقابله با چالشهای فرا راه این پدیده و استفاده از

تدابیر مناسب در جهت ارتقا وضعیت جسمی, روحی و اجتماعی سالمندان از اهمیت والائی برخودار بوده و در دستور کار جامعه بین المللی قرار گرفته است.(صادقی,۱۳۷۹).

امروزه حدود ۵۸۰ میلیون نفر از جمعیت جهان را افراد سالمند بالای ۶۰ سال تشکیل  می دهند که این رقم تا سال ۲۰۲۰ به یک میلیارد نفر خواهد رسید, ۶۰% افراد سالمند در کشورهای صنعتی را نیز افراد بالای ۶۵ سال تشکیل می دهند, همچنین طبق سرشماری عمومی

جمعیت جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۳۷۵ حدود ۶/۶% کل جمعیت ۶۵ میلیون نفری کشور را سالمندان ۶۰ سال به بالا تشکیل می دهد.(صادقی ۱۳۷۹) .و در سال ۱۳۷۸ جمعیت بالای ۶۵ سال بالغ بر ۵/۲ میلیون نفرگزارش شده است.(سیاری ۱۳۷۸ روزنامه اطلاعات).

ایران در سال ۲۰۵۰ سالخوردگانش به بیش از ۲۶ میلیون نفر و نسبت آن به کل جمعیت به حدود ۲۳% خواهد رسید(زنجانی ۱۳۷۸).

مشکلات روانی در دوران سالمندی به فراوانی قابل مشاهده می باشد و اثراتی بر وضعیت روانی , عاطفی ,

رفتاری سالمندان بر جای می گذارد. حدود ۱۵ تا ۲۵ درصد افراد مسن مسائل روانی مهمی دارند(اینجروسل ۱۹۷۹ به نقل از ابراهیمی و نصیری ۱۳۷۶) ضمن آنکه سالمندی بر دوره بیماریهای جسمانی آنان اثرات بالقوه ای دارد.(نوابی نژاد۱۳۷۹)