آموزش زبان ارتباطی

(تئوری زبانشناسی و فعالیت کلاسی)

آموزش زبان ارتباطی به فرآیندها و اهداف یادگیرس کلاس اشاره دارد.مفهوم نظری مرکزی

در روش آموزش زبان ارتباطی توانایی ارتباطی است.یک اصطلاح به بحث هایی

از کاربرد زبان و یادگیری زبان دوم یا بیگانه در اوایل ۱۹۷۰ وارد شده است.

(هابرماس۱۹۷۱:جک بویتس۱۹۷۰:ساویگنون۱۹۷۱) توانایی در اصطلاحاتی از قبیل بیان,

ترجمه شفاهی وانتقال معنا تعریف شده است.وشبیه به هردو روانشناسی زبان و

فرهنگی اجتماعی در جستجوی یادگیری زبان دوم برای پیشرفت آن مورد استفاده قرار گرفته است.

(ساویگنون۱۹۷۷-۱۹۷۲)تعریف هایی از نیازهای ارتباطی یادگیرندگان یک اساس برای برنامه طراحی

دوره ی تحصیل فراهم می کند. فهمیدن آموزش زبان ارتباطی می تواند به پیشرفت های برابر

در اروپا و آمریکای شمالی ترسیم شود.در اروپا نیازهای زبانی از یک افزایش سریع گروه مهاجران و

کارگران مهمان ویک سنت زبانشناسی بریتانیایی غنی که اجتماع را در بر میگیرد و همچنین به متن های زبانشناسی در توصیف رفتار زبان

به انجمن اروپا اجازه می دهد که یک برنامه برای یادگیرندگان بر اساس مفهوم عملی-نظری کاربرد زبان توسعه دهند.برنامه از نظام فیرسین جدید

یا زبانشناسی عملی نشات می گیرند.که زبان به عنوان معنی بالقوه و محیط متن به عنوان مرکزی برای فهمیدن نظام زبان و چگونگی کارکرد آنها ر نظر گرفته شده است.برنامه یک سطح آستانه  از توانایی زبان برای هریک از رشته های زبان اروپا از نظر اینکه یادگیرندگان باید قادر به انجام چه چیزی با زبان باشند توصیف کردند.